De fiets is een belangrijk antwoord op zoveel uitdagingen. Zwaarlijvigheid, depressie, luchtvervuiling, files, verkeersongevallen, parkeergebrek, lawaaioverlast, een lege portemonnee… : geen enkele andere technologie kan zoveel problemen in één klap de wereld uit helpen als de fiets. Toch voel ik me nooit een wereldverbeteraar wanneer ik fiets. Ik vind gezondheid en ecologie belangrijk, maar de fiets is geen statement. Het is in heel veel gevallen gewoon de meest fijne, efficiënte en comfortabele manier om op gelijk welk moment gelijk waar te komen.
Maar vooral, het is gewoon bijzonder amusant om te fietsen. Om mijn hart sneller te voelen slaan, om mij te verplaatsen op eigen stoom, om de omgeving niet enkel te zien, maar ze ook te horen, te ruiken en zelfs te voelen, om halt te houden waar en wanneer ik wil, om muisstil door het landschap te sluipen, of huiveringwekkend luid mijn roestige ketting te laten knarsen, om die haters in de file en die zwetende sardienen in bus of tram voorbij te snellen – geloof me, je weet pas echt hoe traag die dingen zijn als je op een fiets hebt gezeten -, om bij te dragen aan de verzoeting van de samenleving, om te voelen hoe de zon straalt op winterse wangen, en ja, zelfs om die kille regendruppel langs mijn rug tussen mijn bilspleet tot in mijn schoenen te voelen glijden, om op grijze dagen mijn leven te kleuren, om de soms opduikende sleur van het bestaan tussen mijn ketting te draaien of op buitengewoon inspirerende ideeën te komen. De Velotariër is mijn uiting van al dat fietsplezier.
Kim Verhaeghe
De Velotariër